نادرانه

شاعر صوفی‌مسلک و به‌قول خودش «صوفی جفاکش»، نادر گلشاهی، به سال 1327 در لنگرود چشم به جهان گشود و در جهانی غبارآلوده پای به هستی نهاد، حیاتی که جز شوریده‌حالی و پریشان‌خاطری برای او در پی نداشت. تحصیلات او تا پنجم دبیرستان ناتمام ماند، زندگی یکسان و تکراری این شاعر با صبحی غم‌بار آغاز و با شبی «تأسف‌بارتر» تکرار می‌شد. بدون هیچ تغییر و تحولی در این حیات. نادر در سن 26 سالگی به خدمت یکی از مشایخ سلسله‌ی نعمت‌الهی مشرف شد، ولی پس از مدتی به‌علت ناملایمات شیخ، وی دیگر به حضور در حلقه‌ی آنان رغبتی نشان نداد، حتی اشعاری هم در مذمت شیخ سرود.

او شاعری کم‌سروده اما خوش‌قریحه بود. اشعارش ترکیبی از عرفان داشت اما متاسفانه در کمتر مجالسی قرائت یا ارائه گردید. آن‌چنان که حضور خود او در مجالس شعر همواره خالی بود!

گفتنی است تاکنون هیچ اثر چاپ شده‌ای از نادر گلشاهی ارائه نشده است. شمع حیات این شاعر شوریده در تاریخ 30/9/1387 و در هاله‌ای از تنهایی و غربت همیشگی، خاموش شد و در آرامستان شهرستان لنگرود در قطعه‌ی 7 در دامن خاک جای گرفت.